W dziejach kultury polskiej nazwisko Chopina oznacza najwyższe wzniesienie się rodzimej twórczości muzycznej. Historia muzyki powszechnej – ze swojej strony – zalicza Fryderyka Chopina do rzędu najgenialniejszych, najbardziej oryginalnych i najczystszych duchem poetyczności owianych kompozytorów. Cały cywilizowany świat uznaje go za twórcę nieporównanie doskonałych, wolnych od wszelkich skaz arcydzieł muzycznych, za jednego z najśmielszych nowatorów i odkrywców nowych – a wieczyście pięknych – czynników tworzywa muzycznego, nieznanych przed nim czynników techniki fortepianowej, nieprzeczuwalnych przedtem barw dźwiękowych, nowych skojarzeń akordowych i modulacji. Im dłuższy czas nas od jego zgonu, tym jaśniej występuje już nie tylko epokowa, ale wręcz nieśmiertelna wartość stworzonych przez niego kompozycji. Pięć zgłosek jego imienia i nazwiska lśni cudownym blaskiem ducha, który w twórczych wysiłkach urzeczywistnił ideał piękna tęskniących ku niemu serc ludzkich. Nazwisko jego stało się najpełniejszym i najbardziej powszechnym wyrazem polskości w muzyce.